We are proud to share Martina’s story as a symbol of hope to PADI Divers around the globe. It is our mission to demonstrate the passionate spirit of PADI Divers and encourage more to seek adventure and save the ocean.
Seven years ago, I left my life in the city of Buenos Aires, Argentina, because I needed a change. I decided to explore the world. My original plan was to take a year off and to go traveling as far away from my country as I could. That’s how I arrived in Thailand, the place where I went scuba diving for the first time.
When I was breathing underwater for the first time, I immediately thought: ‘wow, how has this amazing world always been here and nobody has ever told me about it?’ I couldn’t believe that I had never heard about scuba diving and the beauty of the ocean that lies below the surface. In Argentina, I was born far away from the sea and so we never spoke much about it in school or university. But after that first scuba diving experience in Thailand, I would hug the sea forever and I could never let go of it again.
The sea became my compass and I decided to use all my savings to change the direction of my life: to learn to dive, explore it and discover as much marine life as possible.
I promptly applied for an internship in Mexico where I would dive in exchange for work and they accepted my application. It was an incredible experience, I did my first night dive, my first cavern dive and I was also able to work as a whale shark guide. This particular experience of working with the biggest fish in the world dramatically changed my life yet again, as well as my way of understanding the world. Upon realizing how amazing this marine animal is, the biggest fish in the ocean, I started to understand how superior nature is and how much damage we, as humans, are doing to the ocean.
I recognized that a big reason for this massive environmental problem was the ignorance surrounding its existence. So, I considered that the best thing that I could do was to contribute my grain of sand to the ocean that I love so much; I had to start communicating its threatened state. Living so long in the city gave me the opportunity to understand that many people do not always, and may never, have the chance to encounter underwater creatures face to face as I did. But I was sure that if they knew about it, or if they had any idea of the incredible marine life that lives under the waves, then they would also fall in love with the sea. And, hopefully, they would consequently want to protect it too.
Mijn doel werd al snel het op alle mogelijke manieren communiceren over de zee en wat de zee nodig heeft. Ik besloot mijn eerdere loopbaan als journalist te gaan combineren met mijn werk als divemaster, zodat ik de zee een stem kon geven. De zee kan zich ten slotte niet zelf verdedigen.
Toen mijn leerperiode in Mexico er op zat, ging ik naar Bocas del Toro in Panama, een kleine eilandengroep in het midden van het Caribisch gebied met turkooise water, kleurrijke koralen en prachtige mensen die op de eilanden wonen. Daar werd ik PADI-instructeur, filmde ik mijn eerste documentaire over het beschermen van haaien. Ik heb daar van de lokale bevolking meer geleerd over de natuur om me heen dan ik ooit had kunnen dromen, over dingen die ik nog nooit in enig duikboek had gezien.
De jaren gingen voorbij en doordat ik zo lang in zo’n kleine gemeenschap had geleefd, had ik veel lokale duikvrienden. Ik kwam er echter al snel achter dat ik in het water altijd omringd was door mannen. Vrouwelijke duikers uit verschillende landen waren er ook, dat wel. Maar er waren geen vrouwelijke duikinstructeurs die van de eilanden zelf kwamen, alleen uit andere delen van de wereld. Ook realiseerde ik me dat veel lokale meisjes feitelijk nooit hebben leren zwemmen.
De gemeenschap van Bocas del Toro is omgeven door water en overleeft door het aan water gerelateerde toerisme, dus als vrouwen zich in het water niet vrij voelen, beperkt dat hun kansen op werk. De taalbarriére die er voor je bestaat als je ook niet voldoende Engels spreekt, maakt die kans op werk alleen nog maar kleiner.
Dus ik zei tegen mezelf: ‘als ik ervoor kan zorgen dat deze meiden watervrij worden in het water van de zee, dan zouden ze in de toekomst kapitein, gids, duikinstructeur, of surfinstructeur kunnen worden en zelfs leren vissen en hun familie onderhouden.’ Om die reden zijn we, met behulp van andere krachtige vrouwen die op het eiland woonden, het Vrouwen-van-de-Zee-programma gestart met als doel ze via de zee in hun kracht te zetten en ze met de zee te verbinden.
Elke zaterdag hadden we een andere activiteit die gerelateerd was aan meisjes met de zee, en hielden we ook een praatje over natuur en milieu zodat ze zich bewust werden van de noodzaak van het beschermen van de zee. We begonnen met de meisjes zich op nieuwe manieren vertrouwd te maken met de zee; eerst stukje voor stukje en zonder op te dringen door spelletjes te doen zodat ze zich vrij voelden in het water en zelfstandig het water konden staan, en gingen daarna over op sup-lessen (stand-up-paddling). Zodra ze meer zelfvertrouwen hadden, leerden we ze roeien, surfen en snorkelen. De meisjes waren alle te jong om te leren duiken met een duikfles maar ik had de hoop dat er na deze wateractiviteiten een aantal meisjes waren die hun kennis verder wilden uitbreiden met alle leuke dingen die de zee te bieden heeft.
Zo ontmoette ik Nazari, een meisje van het eiland Caranero, die net zo gek is op de zee als ik. Twee jaar geleden deed ze mee met Vrouwen-van-de-Zee. We gaven toen een snorkelles aan meisjes die meededen met het programma en al snel zag ik dat Nazari duiken leuk vond. Op 14-jarige leeftijd zwom ze zonder duikfles en zonder angst helemaal naar de bodem van de zee. Ze vertelde me dat haar opa haar als kind had leren duiken toen hij speervisser was. Die dag zaten we met elkaar te praten en vertelde ik haar dat ze misschien, als ze wat ouder was, de eerste duikinstructeur en de eerste lokale vrouw die duikles geeft van Bocas del Toro zou kunnen worden.
Een jaar later – ik had deze magische plek verlaten om ergens anders in de wereld de zeeën te verkennen – maar ik was voor een paar weken terug op het eiland, zag ik Nazari en ik herinnerde me ons gesprek. Zodra ze me zag kwam ze naar me toe en zei:'”Martina, ik zat net aan je te denken!” Opgewonden vertelde ze me dat ze in haar laatste schooljaar zat en dat ze graag wilde leren duiken.
Dankzij de hulp van het lokale PADI-duikcentrum Diving Pirates kon ik Nazari haar eerste duikles geven. Ze was ontzettend enthousiast en leek zo vertrouwd in het water dat het voor mij een bijzonder plezier was om deze ervaring met haar te kunnen delen. Ze vertelde me zelfs dat haar vader haar een duikboek had gegeven en dat ze daar al uit had zitten studeren.
Voor mij betekent het om een ‘vrouw van de zee’ te zijn dat je kiest voor een vrije levensstijl, blootsvoets, met een gezond, zelfvoorzienend lichaam. Het is leren met je lichaam en de natuur samen te werken. Toen ik aan het leren was voor duikinstructeur, leerde de zee mij een sterke vrouw te zijn met zelfvertrouwen. Dat is een gave, en iets bijzonder moeilijks in de hedendaagse maatschappij. Daarom vind ik het fijn om mijn ervaringen te delen over alle plezier die de zee geeft, en om dat op anderen over te brengen.
Ik denk dat het onze taak als duiker is om deze liefde voor de zee over te dragen en het op allerlei manieren te delen. Als we dit zaadje zaaien, kunnen we anderen inspireren. Zo kunnen grote veranderingen plaatsvinden.
Ga om meer te weten te komen over hoe je kunt aansluiten bij de gemeenschap van PADI Torchbearers zoals Martina die verschil maakt voor de zee, naar padi.com/conservation.
