Oorspronkelijke versie op scubadiving.com | Door Alexandra Gillespie
Als je een duik maakt bij White Star Quarry, sla dan af naar de gezonken zeilboot en vervolg je weg door een sprookjesbos dat vol staat met tuinkabouters, maak een bocht naar de met algen begroeide Frito Lay-vrachtwagen, en stop op de terugweg nog even bij de motorfiets. Als je een diepe duik maakt in de oude steengroeve, let dan op dat je het beeld van de hond niet voorbij zwemt, dat versierd is met een vlinderdas met lovertjes.
White Star Quarry ligt, ingesloten door korenvelden, in Gibsonburg, Ohio, in de Verenigde Staten. Ik kan je uit eigen ervaring vertellen dat “Ohio” niet het eerste antwoord is dat je zou verwachten als je iemand vraagt waar je je duikbrevet kan halen. Beelden van haaien die bij je opkomen, smelten weg in een nevel van verwarring: Kun je echt duiken in “the Midwest”?
Ik had het genoegen om twee duikbrevetten te halen in deze oase in het middenwesten: in 2019 mijn Open Water-brevet en een jaar later mijn Advanced Open Water-brevet – ondanks de coronacrisis.
Toen door COVID-19 zo ongeveer alles voor iedereen werd geannuleerd, zag ik mijn bruiloft met 125 gasten in rook opgaan en mijn vakantie naar de Florida Keys in het water vallen. Het behalen van mijn PADI Advanced Open Water-brevet is het enige plan dat ongedeerd uit de tentakels van deze pandemie kon ontsnappen. Hoewel het coronavirus een Droogpak Adventure-duik van tafel veegde – ik kon namelijk niet naar het duikcentrum toe om pakken te passen voor mijn glazen muiltjes-pasvorm – bleven de tijd, datum, locatie en doelen ongewijzigd.
En zo ontdekte ik dat de duikgemeenschap ook niet veranderde. In het verwarrende jaar 2020 is dat een wonder.
Comfort in gezelschap
Terwijl ik in deze wereldwijde storm mijn vrolijke, veilige haven invaar, komen onmiddellijk de pandemische aanpassingen in het zicht. Het watervulstation is afgedekt met plastic vuilniszakken, en boven de enveloppen van de duikvergunningen hing een bord met de waarschuwing de envelop niet dicht te likken. Elk duikcentrum hield zijn eigen picknicktafel bezet, geheel volgens de richtlijnen van het park “een gezin per tafel”. Het zandstrand dat langs de groeve ligt en eigendom is van het district, was afgesloten en lag er stil en verlaten bij.
Mijn ongerustheid nam toe. De grillige vormen van White Star zijn heerlijk maar wat het echt speciaal maakt is die sterke gemeenschapszin die de plaatselijke duikstekken opwekken. COVID is er meester in om mensen uiteen te drijven.
De beste duik is “niet zozeer waar ik duik maar met wie ik duik”, aldus Rich Synowiec, eigenaar van Divers Incorporated, een duikcentrum in Ann Arbor, Michigan VS, en uitbater van het vulstation en vergunninghouder in White Star Quarry.
“Als je kijkt wat mijn favoriete duiken zijn geweest – ik moet een keer een duik bij White Star maken met mijn kinderen, mijn vrouw en met mijn vader en moeder”, aldus de PADI Course Director.
Synowiec denkt dat mensen vooral gaan duiken als ze een groepje hebben met wie ze kunnen duiken. Alles bij Divers Inc. En White Star is er daarom op gericht om duikers samen te brengen in het water te krijgen, van weekenden met gratis huuruitrustingen voor Open Water-cursisten tot aan de Facebook-groep White Star Quarry Scuba Buddy Board.
Ik had me niet druk hoeven maken dat COVID-19 korte metten zou maken met de sprankeling die White Star normaal gesproken teweeg brengt. De hechte gemeenschap zorgde ervoor dat de onaangename effecten van afstand tot elkaar houden verdwenen. Zoals gebruikelijk was de 14 jaar oude tweeling Synowiec er om de flessen te vullen en de huuruitrustingen te verzorgen. Hun hond Wrecks snuffelt blij aan iedereen die langskomt. Will Graham, mijn instructeur, was dezelfde duiker die mij vorig jaar de lessen in beschut water had gegeven. Het plezier droop van de tafels in het duikcentrum ook toen de groepsfoto’s werden verwisseld door collages van individuele foto’s om de dag in herinnering te brengen.
Dat wil niet zeggen dat afstand tot elkaar houden heel makkelijk is.
Hoewel er bordjes op de tafels stonden, vonden mijn klasgenoten, mijn instructeur en ikzelf het lastig om voldoende afstand te bewaren. Om op afstand van je duikbuddy te blijven totdat je onderwater bent, vormt tijdens de cursus een extra uitdaging. Een grote cirkel vormen werkte goed voor onze plaatselijke oriëntatie maar maakte de uitleg over hoe een kompas werkt lastig in de aanloop naar onze Navigation Adventure-duik. Wie kan die kleine streepjes van zo’n afstand aflezen? Het bleek geen onoverkomelijk probleem – de hele klas slaagde voor de navigatieduik – maar de manier om dit aan te leren was verre van aangenaam.
De grootste uitdaging aan de oppervlakte is om zonder hulp van je buddy je duikset om te doen. Iedereen uit de groep deed zijn uiterste best door de set op de tafel te zetten en door in het ondiepe de vinnen aan te trekken. Maar soms heb je gewoon iemand nodig, bijvoorbeeld om de rits van je duikpak dicht te doen.
Het abnormale normaal
De eerste ademteug onderwater is aquatische alchemie. De stijgende belletjes vervangen de stijgende spanning. Het gelijkmatige geluid van de automaten doet het onophoudelijke geping en ander geblieb van telefoons verdwijnen.
Bij de gratie van Poseidon is afstand tot elkaar houden onderwater niet nodig. Daarbij biedt de subaquatische wereld nu iets waar duikers normaal gesproken niet naar op zoek zijn – een normaal gevoel. Je kan duiken zoals je altijd deed. Wat een gevoel van vrijheid geeft dat normale!
En wat een noodzaak.
Een medecursist van Advanced Open Water kwam klem te zitten tijdens de hindernistocht van de Peak Performance Buoyancy Adventure-duik. Op verschillende diepten in de groeve drijven ruitvormige figuren en halve cirkels van pvc, waar de cursisten doorheen moeten zwemmen om hun trimvaardigheden te oefenen. Toen hij door een halve cirkel heen zwom, bleef zijn octopus die losbungelde achter een pvc-uitsteeksel hangen. Onmiddellijk ontstond er paniek en door met zijn armen te gaan maaien kwam zijn slang alleen maar vaster te zitten en ging de automaat afblazen. Het was één grote bellenbaan en hij raakte snel door zijn lucht heen.
Aangezien ik als eerste bij hem was, tilde ik uiterst voorzichtig de slang uit de haak, terwijl ik probeerde zijn flapperende vinnen te ontwijken. Hij zwom snel weg, tevreden met zijn vrijheid en zijn nog aanwezige luchtvoorraad. We zwommen weer bij elkaar vandaan en vervolgden plichtsgetrouw onze weg langs de hindernisbaan.
Maar op een bepaald moment waren we dus dicht bij elkaar geweest – fysiek – om elkaar uit de nood te helpen.
Duikers helpen duikers. Daar brengt het coronavirus geen verandering in.
