De waarde van training in eerstehulp voor iemand die op het water verblijft
door Michael Turner, Reefers and Wreckers Dive Center
Na twee dagen aan boord van een liveaboard naar de mooie duikstekken van de Rode Zee, naderden we de beroemde duikstek van de SS Thistlegorm. We wisten nog niet wat ons daarna te wachten zou staan…
Bij aankomst konden we zien dat een van de boten die al bij de Thistlegorm aangemeerd lag in problemen was, er kwam rook uit de motor en de bemanning van de boot en de omliggende boten waren druk bezig het vuur te blussen. Op een gegeven moment telde ik tien rubber boten die tussen de verschillende liveaboards heen en weer gingen, een van de boten voer over een bemanningslid die in het water lag heen en raakte gewond. Hij was gewond geraakt aan zijn been maar kon weer aan boord komen.
De gasten van de boot met de problemen waren al geëvacueerd naar een andere boot. Hun duikuitrustingen en camera’s, met een waarde van duizenden euro’s, werd aan boord van onze boot gebracht en op het duikplatform gelegd; dit was geen eenvoudige klus en vereiste teamwerk en inzet van iedereen aan boord.
Na uren bezig te zijn met het verplaatsen van duikuitrustingen en passagiers, was het vuur onder controle. Ik geloof dat uiteindelijk de brand met een CO2-blusser geblust is maar door steeds door de opening van een luik te kijken of het vuur echt uit was, deed de zaak geen goed!
De bemanning deed alles wat ze konden met de minimale vaardigheden die ze kennelijk hadden op dit gebied. Ze toonden geen angst en dat is een waardering waard! De bemanning en de gasten dachten dat alles onder controle was maar toen nam het verhaal ineens een andere wending…
Toen ik naar de zijkant van de boot keek, merkte ik op dat een bemanningslid uit de machinekamer kwam waar hij bezig was geweest met het blussen. Hij had moeite zich staande te houden en had moeite met ademhalen. Toen waarschuwde ik direct mijn vrouw Sally Turner, die verpleegkundige is. Sally diende zuurstof toe via een van de draagbare zuurstofsets aan boord; we moesten de man naar een stabiele omgeving verplaatsen. We overtuigden de bemanning ervan dat ze hem niet over de reling moesten tillen maar hem via het dek bij ons aan boord moesten krijgen. Daar legden we hem op een stapel handdoeken die een van onze gasten bij elkaar verzameld had.
Sally werd bijgestaan door Jo Bacon, tandarts. Toen gebeurde het ondenkbare en er werden nog twee gewonden bij ons aan boord gebracht, niet zo ernstig verwond als de eerste. Een van hen was de kapitein die brandwonden had opgelopen aan zijn voeten en de ander had rook ingeademd. Het is waarschijnlijk ook vermeldenswaardig dat er nog geen medische hulp was ingeroepen, ook al was er al ruim een half uur verstreken sinds de eerste gewonde aan boord was gebracht. Sally moest uitleggen dat de man zou overlijden als er geen hulp zou komen.
Sally en Jo kregen de situatie onder controle en wezen Sarah Drake, Gary McGuigan en mijzelf naar een positie waarin wij het beste konden handelen. Sally stelde de gewonden gerust en bleef bij een van hen, en Gary en ik bleven bij de kapitein en pobeerden aan een ander zuurstofset te komen. Dat vereiste brute kracht en andrenaline om de 50 liter zuursstoffles aan boord te krijgen!
Gary kon gelukkig de in shock en in paniek verkerende bemanning ervan overtuigen dat hun gewonde vrienden bij de twee buitenlandse vrouwen in goede handen waren. Geen makkelijke situatie in Egypte!
Sally merkte dat het eerste slachtoffer een hartstilstand kreeg en adviseerde ons dat we hem naar de kajuit te brengen zodat we daar reanimatie toe konden brengen. Op dat punt kregen we assistentie van een dokter die op een van de andere boten als gast aan boord was. Salle en Jo dienden reanimatie toe en konden zo het leven van het slachtoffer redden. Ik moet zeggen dat dit de eerste keer was dit ik zoiets meemaakte en ik kan me een beetje voorstellen hoe het voor die slachtoffers gevoeld moet hebben. Hij bleef aan de zuurstof totdat de Egyptische hulpdiensten ter plaatse waren. Dat was ruim twee uur daarna.
Alle drie de slachtoffers hebben het gered en zijn volledig hersteld.
Wat er gebeurd is, is niemands fout; alle bemanningsleden, gidsen en gasten hebben al het mogelijke gedaan maar ik vraag me steeds af hoe het geweest zou zijn als geen van ons opgeleide professionals aan boord had gehad!
Reefers en Wreckers zijn ontzettend trots op iedereen die hierbij betrokken is geweest; zij zijn een aanwinst voor het duikcentrum.
Duikers die meegaan met een liveaboard gaan wellicht naar bestemmingen die uren verwijderd zijn van professionele hulpdiensten. Volg een cursus Emergency First Response en je doet het vertrouwen en de vaardigheden op die je moet hebben om hulp te kunnen verlenen in een noodsituatie op reis.
Neem contact op met een Emergency First Response Center bij jou in de buurt en vraag naar de cursusplanning.